Γράφει ο Άρης Ι. Τάτσης.
Με απείλησαν. Για τη ζωή μου. Ήταν όμως πολύ χρήσιμη εμπειρία. Έμαθα πολλά.
Πάμε από την αρχή. Τέλειωσα από το γραφείο και πήγαινα με το αυτοκίνητο στο σούπερ μάρκετ. Χτύπησε το κινητό. Ένας νεαρός μου λέει “κύριε Άρη είμαι από το λογιστήριο της εταιρίας”. “Ποιας εταιρίας; δεν έχω εταιρία”. “Μα δεν ξέρεις το λογιστήριο της εταιρίας σου;”.
Κατάλαβα που το πήγαινε. Αλλά πλέον ενδιαφερόμουν να μάθω κι άλλα. Του είπα ότι εγώ είμαι ο Άρης Τάτσης. Ρώτησα λοιπόν ποιον Άρη ψάχνει. Τα έχασε και μου το ‘κλεισε. Τον ξαναπήρα. Πρόλαβε και σκέφτηκε. Μου είπε ότι ψάχνει τον Άρη τάδε (προφανώς αντιλαμβάνεστε ότι δε μπορώ να σας πω αυτή τη λεπτομέρεια). Του εξήγησα ότι οι ισχυρισμοί του είναι παιδαριώδεις. Στατιστικά είναι εντελώς απίθανο να μπέρδεψε ένα ψηφίο στον τηλεφωνικό αριθμό που κάλεσε και να έτυχε να ονομάζομαι κι εγώ Άρης.
Αυτό ήταν. Μπλόκαρε για μια στιγμή και μετά “εκδηλώθηκε”. Μου είπε ότι είναι από το γραφείο τελετών και θα έρθουν με τη νεκροφόρα για να με πάνε στο νεκροταφείο. Για το τυπικό ρώτησα το όνομά του. Σιγά μη μου το έλεγε. Δεν υπήρχε πλεόν κανένα στάδιο συζήτησης, οπότε του το έκλεισα.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για φάρσα. Το μήνυμα ήταν απειλητικό απ’ την αρχή. Τα πρώτα ήταν “χαμπέρι”. Εννοούσε “κάτσε καλά γιατί θα σε καταγγείλω στην εφορία”. Κάποιοι είστε άπειροι από τα “χαμπέρια”. Τι να κάνουμε, πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά. Η δικηγορία έχει το καλό ότι σε μαθαίνει να αποκωδικοποιείς πρόσωπα και καταστάσεις.
Κι αφού δε “μάσησα” από την πρώτη απειλή, τα είπε πιο “στα ίσια”.
Αναγκαία διευκρίνιση. Άρης τάδε δεν υπάρχει. Τσεκαρισμένο.
Έγραψα μήνυση κατά του αγνώστου δράστη, αλλά και κατά του ηθικού αυτουργού που τον έβαλε να με απειλήσει. Όχι μόνο για απειλή, αλλά και για ενδεχόμενη συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Δεν παίρνεις τηλέφωνο εν ενεργεία δικηγόρο να τον απειλήσεις για τη ζωή του για “ψύλλου πήδημα”.
Η ώρα είχε περάσει, η εισαγγελία έκλεισε για μεσημέρι. Πήγα στην αστυνομία. Αυτό ήταν σχολείο πραγματικό.
Βάσει της σοβαρότητας της καταγγελίας ούτε που το σκέφτηκα να πάω στο αστυνομικό τμήμα Άρτας. Πήγα κατευθείαν στην ασφάλεια.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας της ασφάλειας μου είπε ότι για το αδίκημα της απειλής αρμόδιο είναι το ΑΤ Άρτας. Του εξήγησα ότι δεν πρόκειται για μια μπαρούφα πάνω στο χαζό διαπληκτισμό δύο γειτόνων κι ότι πρόκειται για σοβαρή απειλή κατά της ζωής μου. Με συνόδευσε στο ΑΤ. Δεν είχα κανένα λόγο να κουράζομαι ασκόπως. Τον άφησα να εκτίθεται.
Στο ΑΤ τα ίδια και χειρότερα. Κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Δε χρειάζεται να τα πολυλογώ. Καταλαβαίνετε.
Το καταπληκτικό είναι ότι κανείς από τους δύο αξιωματικούς υπηρεσίας που επελήφθησαν δε με ρώτησε το αυτονόητο, αν υποψιάζομαι δηλαδή κάποιον.
Δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να τους απαντούσα. Θα πρόσβαλε τη νοημοσύνη μου. Τους έδωσα αριθμό κινητού τηλεφώνου. Είναι κάτι ανώτερο από το να τους έδινα την ταυτότητα του δράστη.
Πρώτα απ’ όλα τα κινητά είναι όλα φακελωμένα. Ρίξτε μια ματιά εδώ ([link]). Θυμηθείτε τώρα την υπόθεση του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου που τελικά ομολόγησε ότι σκότωσε τη γυναίκα του. Στην αρχή έλεγε κάτι αρλούμπες ότι δήθεν μπήκαν ληστές στο σπίτι κι αυτοί έκαναν το φονο. Οι αστυνομικοί τον “έκαναν τσιμπητό” και από το κινητό του.
Θα ήταν λοιπόν προσβολή για μένα να αναφέρω εικασίες, ενώ δουλειά της αστυνομίας είναι να συλλάβει άμεσα το δράστη και να τον ανακρίνει μέχρι αυτός να ομολογήσει ποιος τον έβαλε να το κάνει.
Ακριβώς γι’ αυτό στη μήνυση αναφέρεται επί λέξει: “Από αυτή τη στιγμή καθιστώ προσωπικά υπεύθυνο για την ασφάλειά μου τον υπουργό προστασίας του πολίτη, Τάκη Θεοδωρικάκο. Αλοίμονο αν η χώρα δεν είναι ευνομούμενη και κάποιοι πλούσιοι είναι πέρα και πάνω από το νόμο”.
Εννοώ ότι μέχρι τώρα ο Θεοδωρικάκος παριστάνει τον τροχονόμο που παίρνει από το χεράκι τους λαθρομετανάστες και τους πάει για αρχή στο ζεστό σπιτάκι που τους πληρώνουμε εμείς κι αμέσως στο ταμείο για να πάρουν το μισθό που πάλι τους πληρώνουμε εμείς, παρότι κάθε μέρα συγκλονίζεται το πανελλήνιο από την εγκληματικότητά τους (εντελώς ενδεικτικά τις τελευταίες μέρες [link], [link], [link], [link]). Και μιας και τα δημοσιεύματα αυτά όλα αναφέρονται σε απόπειρες βιασμών όλες εσείς οι κοπέλες που χαζεύετε στην τηλεόραση τη δίκη Φιλιππίδη, ο οποίος κατηγορείται ότι βίασε ή αποπειράθηκε να βιάσει γυναίκες που πήγαν στο σπίτι του ή για καφέ μαζί του (για λεπτομέρειες δείτε το άρθρο μου “δίκη Πέτρου Φιλιππίδη”), καλά είναι να ξέρετε ότι οι λαθρομετανάστες έτσι όπως ζουν τη ζωή τους είναι τίγκα στα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Δε θέλω να μπερδευτείτε. Δεν έχω την παραμικρή υπόνοια ότι έγινα στόχος λαθρομεταναστών, ΜΚΟ που τους νταντεύουν ή κάτι σχετικό. Ίσα ίσα μάλιστα. Απλώς θυμήθηκα τον “τροχονόμο” Θεοδωρικάκο.
Μου έδωσε όμως το κίνητρο να γράψω ένα άρθρο που θα πραγματεύεται την εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών. Αυτή ήταν η πρώτη έμπνευση. Κακώς είχα αργήσει.
Ντράπηκα για τους δυο αξιωματικούς υπηρεσίας. Ντράπηκα και για μένα που ως φορολογούμενος τους πληρώνω το μισθό.
Θα ήθελα λοιπόν την επόμενη φορά που ο αστυνομικός διευθυντής Άρτας, Γιώργος Βασιλείου, πάρει το μισθό του, να σταθεί για ένα λεπτό στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί αν είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του για τις υπηρεσίες ασφάλειας που παρέχει στους συμπολίτες του.
Η χρήσιμη αυτή εμπειρία δεν ολοκληρώθηκε. Θα είναι πολύ χρήσιμο για όλους μας να διαπιστώσουμε αν στην περίπτωσή μου η αστυνομία θα κουνήσει το τεχνολογικό δαχτυλάκι της. Το Σύνταγμα (άρθρο 4 παράγραφος 1) λέει ότι είμαστε ίσοι. Για να δούμε λοιπόν πόσο ίσοι είμαστε.
Η δεύτερη έμπνευση ήταν πιο σημαντική. Αγγίζει την αυτογνωσία. Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Ρήγα “καλύτερη μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή”. Δε θέλω να σας παραστήσω τον ήρωα. Όλοι είμαστε εξοπλισμένοι από γεννησιμιού μας με ένστικτο αυτοσύντήρησης. Αλλά ο προβληματισμός είναι πολύ ενδιαφέρων, ιδίως αν τον ζήσεις στο πετσί σου.
Για αναλογιστείτε το για μια στιγμή. Μπορείτε, αξίζει να ζήσετε τη ζωή σας χωρίς ένα minimum ελευθερίας; Και δε χρειάζεται να συμφωνήσουμε. Γι’ αυτό δε σας λέω που κατέληξα.
Ο Ξυλούρης πάντως το λέει τέλεια το τραγούδι).
Και μην ξεχνάτε στη ζωή ήρθαμε για να ζήσουμε την εμπειρία.
ΥΓ. Για τα ζωντόβολα που πήραν τηλέφωνο μάλλον θα τα ξαναπούμε.
Ο Άρης Τάτσης είναι δικηγόρος Άρτας (https://aristatsis.wordpress.com/). Ειδικεύεται σε διαζύγια, τροχαία ατυχήματα και πτωχευτικό νόμο.